19 april 2016.
Na een lange tijd waarin er veel is gebeurd, vertrekt onze dochter naar Xperanza om in alle rust bij te komen van een strijd die ze heeft gestreden. Een strijd van verkeerde vrienden en drugs. Het was een keuze die we zeer bewust hebben gemaakt, omdat voor ons ouders een gedwongen opnamen geen optie was. Ons kind die altijd een fijne familie om zich heen heeft gehad en door haar nare ervaringen van het pestgedrag van school niet meer wist wat goed voor haar was, had hulp nodig die ze verdiende! Hulp die haar zou kunnen helpen om weer van haarzelf te leren houden en die niet meegezogen werd in het wereldje waar ze werd misbruikt door “verkeerde vrienden”
Na een zoektocht op internet zijn we uiteindelijk bij Xperanza uitgekomen. We hebben contact met elkaar gehad om informatie te krijgen wat het traject inhield en hebben uiteindelijk de keuze bij onze dochter neergelegd, omdat ze 16 jaar was en wij voor haar deze keuze niet mochten maken.
Gelukkig heeft ze gekozen voor dit bijzondere traject, waar ze uiteindelijk 13 maanden is verbleven en waar ze vol mooie herinneringen aan kan terugdenken.
Ze heeft geleerd om juiste keuzes te leren maken en in te zien dat zij er zelf ook mag zijn!
Maar het was voor haar en ook voor ons een zware tijd. 13 maanden je kind achterlaten, op een plaats waar het leven niet bestaat uit luxe, 2000 kilometer verderop en eigenlijk niet wetende wat je allemaal staat te wachten is ontzettend zwaar en een moeilijke beslissing.
Toch heeft het ons gezin weer samengebracht, ondanks de verre afstand.
Er kwam rust! Rust voor onze dochter, maar ook rust voor ons als gezin.
De eerste foto’s die we ontvingen via de app van onze dochter in het asiel waren een cadeautje! Wat was het goed om te zien om onze dochter weer gelukkig te zien, weer bezig te zien met het leven en wat zag ze er naar een week al goed uit.
Leuke foto’s van uitjes en activiteiten volgde volop, maar ook momenten van verdriet zijn er veel geweest. Skype gesprekken waren soms heftig door veel onbegrip en wantrouwen die er door al de omstandigheden waren opgebouwd.
Gelukkig door de vele begeleiding die er was werden deze lastige situaties bekeken en er werd gekeken naar een oplossing. Dit was soms heftig voor zowel onze dochter als voor ons. De verre afstand maakte het voor ons moeilijk om weer wat vertrouwen te krijgen in onze dochter. Dit was lastig en met behulp van skype gesprekken met de psycholoog zijn we beetje bij beetje meer gaan inzien dat onze dochter meer en meer het sociale meisje aan het worden was van vroeger.
We zijn meerdere keren op en neer gevlogen om met onze dochter dingen te ondernemen.
Na twee maanden hebben we haar verrast op haar verjaardag. Zo ontzettend lief hoe heel Xperanza hieraan heeft meegewerkt om deze verrassing te laten slagen. We hebben de mogelijkheid gekregen om vakantie met haar te vieren en zo ook Sinterklaas. In september was het zover dat onze dochter op verlof mocht naar huis. Het was een mooie, emotionele eerste thuiservaring en zo volgde er nog meer (de kerstdagen heerlijk thuis), om zo de band steeds sterker te maken en ook nog om dingen voor de toekomst te regelen.
Ze groeide steeds verder tot een meisje met meer zelfvertrouwen. Werkte hard aan zichzelf en dat merkte wij ook. We zagen hoe ze genoot van haar stageplek in de broodjeszaak vlakbij in het naaste dorpje en van de paardrijlessen die ze iedere week volgde. Vaak kregen we leuke berichtjes en foto’s toegestuurd. Het deed ons goed om te zien dat we onze dochter en zusje weer zagen opbloeien.
Vanuit hier thuis kregen we trajectbegeleiding aangeboden. Voor ons hield de trajectbegeleiding in dat we even een uitlaatklep hadden om onze zorgen uit te spreken. Even onze angsten delen waar we tegenop zagen. Het deed ons goed omdat we gehoord werden en ons gesteund voelde. De angsten werden besproken met de psycholoog, zodat zij hiermee weer aan de slag kon.
Xperanza is voor ons een traject geweest waar we met heel ons gezin ontzettend positief naar terug kunnen kijken.
We wisten dus niet wat ons te wachten stond. Het liefdevolle ontvangst en vertrouwen dat onze dochter direct had met de psycholoog, maakte het voor ons mogelijk om ondanks de grote afstand ons kind los te laten.
Toen we 13 mei 2017 onze dochter vol vreugde op gingen halen in Spanje kon ons geluk niet op. De band die onze dochter en ook wij opgebouwd hadden met de begeleiding was zienderogen aanwezig bij het afscheidsfeestje wat werd georganiseerd voor haar.
Wat mooi om te zien dat ons kind, die het geloof in de hulpverlening totaal verloren was, zo’n mooie en bijzondere band had opgebouwd. Dat ze dit traject ziet als een redding van haar leven! Dat wij ons kind weer terug hebben gekregen, ondanks dat ze nu ergens anders in Nederland (doordat ze niet meer in haar oude vertrouwde omgeving terug kan) haar eigen bestaan aan het opbouwen is, maar door de handvatten en het zelfstandig wonen wat ze heeft geleerd in Spanje, dit nu aan hier aan het voortzetten is.
Onze dochter gaat weer naar school en is aan het leren voor Sociaal Pedagogisch Werk. Ze is heel positief en gedreven en wil straks ditzelfde soort werk gaan doen omdat ze het zo bijzonder vindt wat ze allemaal voor haar hebben gedaan. Hoe bijzonder dit voelt als ouder, is niet te beschrijven. Jeetje, wat zijn wij trots!!
Dan kun je dus maar 1 conclusie trekken. Dat ondanks de angsten die er altijd als ouder blijven bestaan, na zo’n tropenjaren, dat Xperanza ons geholpen heeft onze dochter weer toekomst te zien hebben. Ze heeft er zelf keihard voor moeten vechten, maar met behulp van de liefde van al de lieve begeleiding was dit haar zeker niet gelukt.
Namens ons allemaal,
Heel erg bedankt!